Ik wil slapen

De merels

Daar beginnen ze al. Voor mijn gevoel lig ik net in bed. De vogels, merels, zingen luid op zoek naar een partner en een territorium. Zij zijn ’s morgens altijd de eersten. Het is nog niet eens echt licht. Weten ze dan niet dat de kat nog buiten is. Een lekkere dikke merel om voor de deur te leggen. Gaat die andere nog harder zingen want hij is zijn maatje kwijt.

De randstadrail begint te rijden van Den Haag naar Rotterdam, van Rotterdam naar Den Haag. Pijnacker-Zuid ligt precies in het midden. De belletjes van de slagbomen, remmen en weer optrekken. Hoe vroeg moet je opstaan om de eerste trein te halen. Dan ben je toch niet goed wijs. Er is nog geen winkel of kantoor open.

De krantenjongen

Dan komt de krantenjongen de straat in gereden op zijn brommer. Hij is vandaag laat. Stopt bij de eerste brievenbus. Rijdt dan weer iets verder naar de volgende brievenbus, klepperdeklep. Op  naar de volgende brievenbus. Het geluid klinkt steeds verder weg. Zo die knul is de straat weer uit. Dan nog een krant in de straat hier achter en weg is hij weer. Op de fiets is veel gezonder joh.

Het begint al licht te worden, naast me klinkt gesnurk. Ik leg mijn hand op E. zijn schouder en zeg: je snurkt. Hij draait zich met een zucht op zijn zij. Nu moet ik wel op mijn linkerzij blijven liggen zodat ik nog een duwtje kan geven als het gesnurk weer begint.

Ik draai me toch weer op mijn rechterzij, omdat mijn arm in slaap valt. Mijn arm wel. Even ontspannen en aan niets denken. Nog even proberen te slapen. Waar is die ene oordop nu weer gebleven. Ik tast met mijn hand rond mijn kussen, niets. Ook eronder niet. Dan maar met dat oor op het kussen. Dus weer op de andere zij.

De buren

Bij de buren is de wekker al gegaan. Die staan door de week om zes uur op. Ik hoor geluiden in de badkamer, kraan open, kraan dicht. De trap naar beneden, weer naar boven, weer naar beneden. De voordeur en het portier van de auto. Zo, de buurman is de straat weer uit. Wat jammer nou, hebben ze de wasmachine aan gezet. Waarom nu, in het weekend is het veel goedkoper. Nog even en dan gaat de centrifuge weer. Eén keer maar, vandaag was het de fijne was.

Opstaan

Gebons op onze trap. Ja, hoor daar is de kat al aan de slaapkamerdeur, die heeft honger. Dat vijf kilo kat zoveel herrie kan maken. Ik wil nog slapen maar mijn voeten staan als vanzelf naast het bed. Het is zeven uur, de wekker is gegaan.

De laatste keer op papier in Zoetermeer

8.30 uur. De aantekeningen van de griffier. Wie kan daar chocola van maken

9.30 uur. Eens kijken of we alle stukken bij elkaar hebben.

12.30 uur. De bode: Zo dames, zijn de stukken al klaar?

Nee, we zijn de tel kwijtgeraakt

13.30 uur de Repro, 128 en 104 velletjes 90 keer afdrukken

14. 30 uur. De postvakjes ven de raadsleden nog helemaal leeg

Een uurtje of zeven. De stukken gaan met de koerier mee

En ze leefden nog lang en gelukkig in Zoetermeer.

De laatste keer op papier in Zoetermeer, a set on Flickr.

Hier werd geschiedenis geschreven. De gemeenteraad is digitaal gegaan.

Invalid Word

‘Dit moet ook nog naar het postiljon’. Het stond er echt, bij de tekst die ik kreeg om te plaatsen op onze website. De schrijver kon niet bedoeld hebben dat de tekst ook bezorgd moest worden bij het postiljon hotel. Zoetermeer heeft helemaal geen postiljon hotel. Gelukkig maar, want Zoetermeer is een moderne stad van ICT en leisure.

Daar past geen accommodatie bij met krakende vloeren, fluwelen gordijnen en een koperen bel. De hotelier, een hotel met de zo’n naam heeft een hotelier, zou ook niet weten wat hij met het raadsbesluit over de Oprichting van de Omgevingsdienst Haaglanden zou moeten.

'moderne postiljons'

Nee, de tekst moest naar het huis-aan-huisblad De Postiljon gestuurd worden voor publicatie op de gemeentepagina. De schrijver wist dus niet dat over de naam van dit huis-aan-huisblad diep was nagedacht. Deze naam is ontleend aan een mooi woord voor de koerier die de post komt brengen. Vroeger werd het nieuws van over de wereld of van familie en geliefden buiten stad, gewoon bij je thuis bezorgd. Tegenwoordig staat het online.

Bijna niemand weet meer wat een postiljon is. Dat is ook niet vreemd nu zelfs de postbode uitsterft. Sterker nog: volgens de Van Dale online bestaat het helemaal niet: ‘Het woord is verkeerd gespeld of het staat niet in het gratis woordenboek’. Jammer is het wel, want de uitdrukking postiljon d’amour gaat er mee verloren. Ik zag althans mijn puberende neven met hun ogen draaien toen ik die term gebruikte. Romantiek is aan hen niet besteed.

Het woord postiljon leidt bij mij onvermijdelijk naar de diligence met hoorngeschal over berg en dal. De schlager van de Selvera’s die mijn favoriet was, toen ik als kind in Hotel de Zwarte Boer bij Leuvenum een liedje mocht uitzoeken op de juke-box. Bijna had ik gekozen voor Achter het stille klooster van de Zangeres Zonder Naam. Gelukkig voor de hotelgasten had ik maar één kwartje.

Ik wist ook niet meer wat het woord precies betekende. Door het gebruik van de spellingscontrole ben ik minder met taal bezig. Ik betrap me er steeds vaker op dat ik een woord globaal type en dan afwacht wat de spellingscontrole er van zegt. Ik weet niet meer waar de puntjes bij ideeën geplaatst moeten worden. Mijn woordenschat en kennis van de Nederlandse taal is beslist kleiner geworden. Het spelletje wordfeud helpt ook niet echt bij het op peil houden van mijn woordenschat. Heel vaak leg ik een woord, waarvan ik zeker denk te weten dat het bestaat, zegt het spel: Invalid Word. Geef mij maar Scrabble. Door een stevige discussie met je tegenspeler kon je er nog wat uitslepen. In ieder geval stak ik nog wat op van het er bij gesleepte bewijsmateriaal.

Vroeger was alles beter. Ik ben duidelijk van de vorige eeuw en kan achter de postkoets aan de geschiedenis in. De Selvera’s scoorden hun platina-hit in mijn geboortejaar. Eén Selvera heeft nog een solocarrière gehad. Als Mieke Bos was ze onder andere te zien in Q en Q. Dat was in 1974.

De kunst van het scheiden

Mijn favoriete toetje is Crème brûlée. Zo’n zacht romig puddinkje van melk en room met een laagje suiker er op. Onder de grill is dat suikerlaagje tot een krokant geheel gebrand. Stel je voor dat je daar een hapje van neemt. Een hapje met precies genoeg vla en precies genoeg van het knapperige suikerlaagje. Mijn mondhoeken gaan dan omhoog van blijdschap. En dan heb ik er nog niets van gegeten.

Een paar jaar geleden maakte ik dit overheerlijke toetje zelf. In de supermarkt kon je toen van een Deens merk eierdooiers en eiwitten los kopen. Erg handig, maar van de ene op de andere dag werd dat niet meer verkocht. Ik had de hoop dat het rond de kerst weer terug zou komen in de schappen, maar nee. Het zal wel aan de angst voor salmonella gelegen hebben. Aan het zelf scheiden van eidooiers en eiwitten heb ik me na één keer niet opnieuw gewaagd.

Moord en doodslag

De helft van alle verkochte boeken op dit moment is een thriller. Vroeger haalde je je neus op voor het genre. Met de boeken van John Grisham kwam daar een kentering in en sinds Nicci French en in Nederland bijvoorbeeld Saskia Noort, ligt een thriller op de bekende koffietafel.


Reden voor de thrillerfansite Crimezone een zogenaamde Canon van de Misdaadliteratuur samen te stellen. Zo vlak voor de zomer een goed moment. De canon bestaat uit 50 thrillers en misdaadromans, hieronder heb ik de eerste 10 geplakt.