Verhuisbericht

Ik ben verhuisd naar Wordpress. Naar mijn idee biedt dat iets meer mogelijkheden dan Blogger. Het is me gelukt alle berichten over te zetten. Dat was eigenlijk heel simpel.
Kom gerust een kijkje nemen op www.kariendamen.wordpress.com

Neem een paraplu mee, het sneeuwt er momenteel.

Nieuwsbeeld

Wij hebben besloten ook een bezoek te brengen aan het Caribische deel van het koninkrijk. Te beginnen met Aruba. 

Deze week waren de mooiste foto's afkomstig van het bezoek dat Willem-Alexander en Maxima brachten aan de Nederlandse Antillen. Blauwe luchten, prachtige stranden en een vrolijke ontvangst. Ministers aan het werk in hemdsmouwen en zelf fotograferend voor een bericht op facebook. Deze foto is afkomstig van de app NRC in Beeld.

Tijd is kort

Ik kwam in een dagboek uit 2003 een mooi citaat tegen. Het komt uit een roman van Pauline Slot, Zuiderkruis. De hoofdpersoon Emma zegt hierin: "De intuïtie die maakt dat ik nooit vroeger begin dan nodig en nooit later dan noodzakelijk".  Helaas heb ik het boek niet in mijn bezit anders kon ik je vertellen wat voor iemand de hoofdpersoon was en waarom ze tot deze uitspraak komt.
Het lijkt me geweldig zo in het leven te staan. Zo zelfverzekerd te zijn dat je altijd het juiste op het juiste moment doet. Het vervolg van het citaat is eigenlijk nog mooier. "Nu hebben handelingen voor mij per definitie de status van plan B, waarop ik terugval als afwachten faalt."

Bij mij is het precies andersom, alles wat ik me voorneem te doen krijgt de status van plan A. Daarom heb ik per definitie veel te veel te doen. Als dat niet lukt val ik terug op plan B en dat is betere tijden afwachten of de prins op het witte paard.

Ik moet namelijk gered worden van mijn eigen ontevredenheid en het tobben over al weer het volgende werkje dat om aandacht vraagt. Genieten gaat helaas niet op commando ook niet op dat van mezelf. Tijd is kort, maar muziek maakt mijn hoofd leeg en brengt me weer bij mij zelf.

The Scene - Tijd Is Kort

doe wat je moet doen onder de hemel
met het oog op je gericht
doe wat je moet doen in deze wereld
met het licht in je gezicht
doe wat je moet doen onder de hemel
met een groot en mooi geloof
doe het met de dingen die je drijven
en de spoken in je hoofd

doe het voor je vader
doe het voor een vrouw
doe het voor jezelf, voor een ander
voor degeen waarvan je houdt

want tijd is kort, ik heb het gezien
tijd is kort, en aan het eind
vergetelheid

doe wat je moet doen onder de hemel
met een groot en mooi geloof
laat de vrouwen om je lachen
klop de mannen op hun hoofd
doe wat je moet doen in deze wereld
met een groot en mooi lawaai
doe het met de dingen die je drijven
wees naí¯ef maar wees niet saai

doe het voor je vader
doe het voor een vrouw
doe het voor jezelf, voor een ander
voor degeen waarvan je houdt

want tijd is kort, ik heb het gezien
tijd is kort, en aan het eind
vergetelheid

Een groene kerst

Design in Mode en Textiel 2012-2013, a set on Flickr




Al een tijdje doe ik mode en design op het CKC in Zoetermeer. Het afgelopen seizoen was het thema Reizen. Het idee is dat leerlingen van verschillende disciplines rond dit thema gelijktijdig een expositie hebben. Mijn werk was toen nog niet af. Wel heb ik laten zien waar ik mee bezig was.
Mijn werk is nog steeds niet af. Het streven is kerstmis 2013. Zoals je aan de foto's kunt zien wordt dat een groene kerst.

Reizen betekent voor mij onderweg zijn. Het gaat niet om een bestemming. Het gaat om in beweging zijn. Het beeld is wat ik kijkend uit het raam voor bij zie glijden reizend door Nederland. Het gaat om tinten groen en blauw. Lucht en weiland vloeien in elkaar over. Het wordt daardoor wat dromerig. Of mijn wereld zonder lenzen in. De stof is daarom transparant, organza. Ik heb hem zelf geschilderd.

Dat het een jurk moest worden stond voor mij direct al vast. Dankzij de docente Layla Kuhnen werd dat de Jurk. Een vertaling van ontwerp naar patroon. Een proefmodel heb ik al gemaakt. Ziet er een beetje bont uit, maar zo krijg je een idee.

Verjaardagsvisite

Gisteren hadden we een verjaardagsfeest. Naarmate het buiten donkerder werd, werden de verhalen sterker. Uiteindelijk ging het over alle dommigheden die men ooit had begaan. Mijn buurman vertelde hoe hij ooit voor te veel geld een barbecue had aangeschaft voor binnen. De dame in de winkel was erg knap en aardig, vandaar. Ze hadden het apparaat één keer gebruikt. Mijn man wist zich ook nog wel een nutteloze aankoop te herinneren in ons huishouden. Wij hadden een nieuw koffieapparaat gekocht, een Nespresso machine. Een mooi rood geval stond te blinken op het aanrecht. Het leek mij erg leuk om daar een rekje naast te zetten voor de koffiecups. Die koffiecups zien er op zichzelf mooi uit en in zo'n rekje zou dat helemaal goed uitkomen. Toevallig waren ze bij de xenos in de aanbieding. Het was druk, dus ik pakte  snel een doos met zo'n houder van de stapel
Thuisgekomen pakte ik het rekje uit en wilde de cups er in doen. Dat lukte niet, ik begreep er niets van, probeerde het van alle kanten, maar de cups bleven door de openingen in de houder vallen. Het heeft een dag geduurd voordat ik in de gaten had dat het niet aan mij of aan de deugdelijkheid van het rekje lag. Want wat bleek, het rekje was bedoeld voor de cups voor de Dolce Gusto van Krups. Dat stond zelfs op de doos.
Er mee terug gaan naar de winkel vond ik te gênant. De doos met rekje staat als een terechtwijzing in onze boekenkast. Wie weet, komt er nog iemand langs die wel een bijpassend apparaat bezit.

Gluren bij de buren, werkbezoek griffiers

 

Moge partijbelang en persoonlijke voorkeur van deze zetel verre blijven en hier heersen een geest die tegenover allen gelijk is

Altijd interessant om bij een ander te kijken. Dat bleek vorige de week weer tijdens de bijeenkomst met de griffiers van mijn leergang. We werden ontvangen door de griffier van de deelgemeente Noord in Rotterdam. Nadat we waren bijgepraat waren over het aftreden van de voorzitter van de deelraad en al het politiek gedoe dat daar bijhoort, gingen we over tot ons inhoudelijke programma.

Onze collega uit Enschede liet hun nieuwe raadsinformatiesysteem zien. Dat deed hij samen met de leverancier van het programma, Muze uit Enschede. Het systeem is nog niet in de lucht. Dat komt omdat Enschede ambitieus is en een stap verder wil gaan. De gemeenteraad wil ook reacties van bewoners op plannen uitlokken met het systeem. Als de bewoners niet naar je toe komen je de volle cafe’s moet opzoeken, de social media dus.

We kunnen wel een beeld krijgen van het systeem door op de sites van Dinkelland en Hellendoorn te kijken, die maken er ook gebruik van. Raadsleden kunnen de site naar persoonlijk inzicht indelen. Alle beschikbare stukken zijn in te delen zoals gebruikelijk naar vergadering of type stuk (brieven, moties etc.) maar ook naar thema. Erg handig voor wie een dossier wil volgen. Ook is er een directe koppeling met facebook en twitter.

Een van mijn collega griffiers had naar aanleiding van de discussie rond de stukkenstroom nog een goede tip voor ons. Hij maakt gebruik van google calender om zijn raadsleden te attenderen op extra bijeenkomsten en uitnodigingen. Hiervoor hebben wij ook wat aan het ontwikkelt op  de griffie. Misschien kan het een mooie aanvulling zijn daarop, maar we zullen het wel moeten uit proberen.

De raadzaal

Voor de stembriefjes

In de middag gingen we op bezoek bij de griffie van de gemeente Rotterdam. We kregen een rondleiding door het stadhuis. Omdat het Rotterdamse stadhuis een monument is mag er niets veranderd worden. De raadzaal is dus nog volledig monistisch. De griffier zit er tussen de leden van het college. Lijkt me een vreemd gevoel. Op de griffie werken 25 mensen op 45 raadsleden, als je dat vertaald naar de situatie in Zoetermeer hebben wij, met 39 raadsleden recht op 22 griffiemedewerkers.

Het was voor mij bekend terrein, maar het gebouw blijft indrukwekkend.

Tot slot hebben we heerlijk gegeten in het Turks-Koerdische restaurant Shalan, een aanrader. Waar wordt je nog uitgezwaaid door de eigenaren?

De foto's zijn gemaakt door Mark van Dongen.

Een lege boekenkast

We lezen te weinig zei Bastiaan Bommelje in het NRC afgelopen zaterdag. De boekenverkoop is schrikbarend gedaald sinds het topjaar 2008. Het aantal verkochte e-books compenseert dit niet en bibliotheken worden alleen maar gesloten. Nederland ontleest volgens hem in een razend tempo. De 60-plussers in ons land lezen bijna zes keer meer als jongeren tussen 12 en 19 jaar. De taalvaardigheid neemt af.

Het digitaal lezen van teksten biedt geen soelaas.  Uit onderzoek blijkt dat dit gefragmenteerd en minder geconcentreerd gebeurt. Dit leidt tot minder opname van informatie en vooral argumentatie. 

De conclusie die ik uit het artikel trek is dat we met z’n allen dommer worden. Of deze bewering nu waar is, hij staat in ieder geval recht tegenover de bewering van mijn grootvader. Die zei tegen zijn dochters dat je van te veel lezen dom werd. Lezen werd vooral in de arbeidersklasse gezien als nutteloos tijdverdrijf. Het lezen heeft de generatie van mijn moeder, en misschien ook de mijne, geëmancipeerd.

Van de schrik ben ik weer aan het lezen gegaan. De krant van zaterdag heb ik helemaal uitgespeld en ik ben eindelijk aan het boekenweek geschenk begonnen. Het boekje van Kees van Kooten. Dat was het laatste nog ongelezen boek in huis. Het liefst lees ik romans en thrillers. Ik weet niet of ik daar veel wijzer van word. Ik denk dat ik het maar hou bij de uitspraak: Lezen is vakantie voor je hoofd.

Uit het NRC van 21 en 22 september 2013

Weerbericht

Vandaag heeft Erwin eens een keer gelijk, roept E. Er komt een flinke regenbui aan. Erwin is Erwin Krol en in de vorige eeuw deed hij het weerbericht aan het eind van het acht uur journaal.

Je bedoelt Gerrit, zeg ik, maar eigenlijk heeft E helemaal geen zin om aan Gerrit te wennen. Gerrit is er ook al weer een tijdje, net als Willemijn, of is die ook al weer weg. En hoe heet die nieuwe ook al weer, die onhandige?

Het is precies waar ik vroeger zo'n hekel aan had bij ouder wordende mensen. Dat ze maar niet wilde wennen aan nieuwigheden. Zelf betrap ik me er op dat de nieuwe namen van ministeries er bij mij niet in willen. En zeg nou zelf, het ministerie van I & M dat is toch niks. Het doet me denken aan dat boek van die schrijfster uit de vorige eeuw, Conny Palmen. In Memoriam.

Ik dacht altijd dat oudere mensen steeds minder in staat waren met veranderingen om te gaan. Nu weet ik beter, het is gewoon onwil. Het zoveelste nieuwe gezicht, nieuwe naam of nieuwe wat dan ook. Tegen de tijd dat ik me het gebruik heb aangeleerd dient zich er al weer een nieuwe variant aan. Ik begin er niet meer aan. Zo iets.

Of zou het wijsheid zijn. De wetenschap dat de wereld voortdurend in verandering is maakt een toevallige naam niet zo belangrijk. Het is toch maar tijdelijk. Ik hoef niet meer zo nodig bij de tijd te zijn. Iemand die om acht uur de televisie aanzet om naar het journaal te kijken, is sowieso niet hip.

Feyenoord - Roda JC

Zojuist heb ik mijn fiets opgehaald bij de fietsenmaker. Een reparatie en wat onderhoud kostte in totaal 72 euro. Tel daarbij op een enkele reis met de Randstadrail. De uitkomst van een middag in de grote stad. Zonder te winkelen.

Vorige week zondag was ik bij een vriendin in Rotterdam op bezoek geweest. Ze woont midden in het centrum van de stad, vlak bij de Pauluskerk. Ik was op de fiets, want het was mooi weer. Met een flinke ketting zet ik mijn fiets dan vast aan een fietsenrek.  aan het eind van de middag stond hij er nog. Er kwamen net een man en een jongen aangelopen. De man stelde opgelucht vast dat zijn fiets er ook nog stond. Het was pas zijn zesendertigste sinds hij in Rotterdam woonde.

Een goede ketting helpt wel, zei ik. Nou, zei de man, daar zou ik toch maar niet altijd op rekenen. Soms ligt er alleen nog een ketting, wel op slot, dat dan weer wel. Onszelf toch gelukkig prijzend vervolgden wij onze weg. De man en jongen liepen in de richting van de Westersingel en ik fietste naar de Coolsingel. Ter hoogte van de Bijenkorf hoorde ik een bonkend geluid, dat leek wel een lekke band. Het was een lekke band, mijn lekke achterband, mijn lekvrije achterband.

Wat nu, het was nog een heel eind naar Pijnacker. In het weekend mag je gelukkig je fiets meenemen in de metro en station Beurs was dichtbij. Het was niet druk meer in de stad en op het metrostation. Waar ik even geen rekening mee had gehouden was dat er op zondag gevoetbald wordt. De metro zat tjokvol met supporters, zo te zien allemaal Feyenoordfans. Een beetje ongemakkelijk wurmde ik mijn fiets het treinstel in. Ze waren in een opperbeste stemming want Feyenoord had gewonnen. Waarom ga je niet fietsen, vroeg er een. Ik heb een lekke band, zei ik. Je kunt hem toch plakken, je hebt je pakspullen bij je, zei een ander, wijzend op het tasje onder mijn fietszadel. Daar zit mijn ketting in, antwoordde ik.

Het volgende station werd omgeroepen met een waarschuwing dat er links uitgestapt moest worden. Dat is mazzel zei ik, want ik stond met mijn fiets bij de deur aan de rechterkant. Maar er stapte bijna niemand uit. Gaan jullie eigenlijk niet de verkeerde kant uit als feyenoordsupporters, vroeg ik daarom. Want we reden de stad uit richting Den Haag. Nee hoor, zei een gezellig ogende, wat oudere man. Feyenoord supporters heb je overal, zelfs in Brabant. Zelf kom ik uit Delft. Maar jij bent ook ver van huis met de fiets, vervolgde hij. 

Bij elk station werd mijn fiets hulpvaardig aan de kant geschoven als iemand er uit wilde. Op Pijnacker-Zuid nam ik afscheid van mijn reisgenoten. Ik was weer helemaal tevreden met de wereld en zijn bewoners. Thuisgekomen bleek er een lange schroef in mijn band te zijn geboord. Hij zat net opzij van het loopvlak tot aan de kop er in. Een dure grap.

Ik denk dat ik maar een provinciaal blijf, dan maak je nog eens wat mee.

De kurkentrekker

Nog een vakantieverhaal, een leuke voor de blunderclub. De blunderclub is een besloten club met maar twee leden, één van mijn favoriete raadsleden, als erelid en ikzelf als voorzitter. We verzamelen blunders, alleen van eigen hand.

Ik heb deze vakantie ontdekt dat een eenvoudige kurkentrekker met mesje ook over een hefboomfunctie beschikt. Ik had de oude kurkentrekker in de caravan bij het schoonmaken van de keukenlade weggegooid. Ik vond hem veel te zwaar voor het kunststof binnenwerk van de la. Maar ja, nu hadden we alleen nog maar dat eenvoudige ding en in Frankrijk is men nog niet van de kurk af. Ik schroefde de eerste avond dat ding in de kurk en wrikte hem naar boven de fles uit. De tweede avond lukte dat met de grootst mogelijke krachtsinspanning niet. Wat nu, ik probeerde eens wat met de andere onderdelen die aan het ding zitten. En ja hoor, een deel kreeg ik precies langs de hals geplaatst en toen was het een fluitje van een cent om de fles open te krijgen.
Wonderlijk dat je zonder dat te weten iets in de la hebt dat zo ontzettend handig is, als je het maar wist.

Perdu

Avez vous perdu? Bent u verloren? Vroeg hij ons. We stonden tijdens een fietstocht op de kaart te kijken welke weg we zouden inslaan. In het Frans heeft perdu, verloren, twee betekenissen. In het Nederlands zou het ook kunnen, verloren, maar dat zou wel een heel dramatische vaststelling zijn. Voorgoed verloren. Wij zouden vragen bent u de weg kwijt? Maar we stonden op een weg en vroegen ons alleen maar af welke route we zouden volgen. Bent u verdwaald? Zou ook een goede vraag zijn geweest in het Nederlands.
In Engeland zouden ze ons gevraagd hebben: Are you lost? Eigenlijk hetzelfde als de Fransman ons vroeg.
Non, merci, was ons antwoord. Twee woorden om te zeggen, dat we niet verdwaald waren. Dat we namelijk op elke splitsing van wegen kijken welke kant we uit zullen gaan, omdat we kaart lezen leuk vinden, maar dat kunt u niet weten, maar bedankt voor het vragen. Erg attent van u.

Au revoir

Pasta con le sarde van Jamie of niet

Op weg naar huis wisselen mijn collega Jeannette en ik altijd uit wat we die avond gaan eten. Jeannette ging vanavond armeluispasta maken. Het was een recept van Jamie Oliver en het bevatte sardientjes en pijnboompitten. Maar dat recept ken ik, was mijn reactie. Ik ken het van een Libelle uit de jaren 80. Het stond in een kookbijlage en die heb ik nog steeds. Ik heb de pasta onlangs weer eens gemaakt en het smaakt nog steeds voortreffelijk. Het is een van oorsprong Siciliaans gerecht. Sicilianen waren arm, de ingrediënten zijn daarom eenvoudig en op Sicilië volop verkrijgbaar zoals verse sardines en ansjovis.

Dat was wel erg toevallig, we spraken af de recepten uit te wisselen zodat we ze konden vergelijken. Want of Jamie nu aan plagiaat heeft gedaan of niet, een goed recept is om te delen. Hieronder volgt mijn variant.

Ingrediënten voor 2 personen

2 of 3 knolletjes venkel

Zout

Olijfolie

1 ui

Ansjovis 1 blikje

Sardines 1 blikje

Handje rozijnen

Handje pijnboompitten (noten zoals hazelnoten of amandelen zijn ook lekker)

150 gram penne regatte

De venkel in een ruime pan met water koken. Als de knolletjes erg groot zijn snijd ik ze doormidden. Het fijne blad laat ik er gewoon aan zitten. Als de venkel licht gaar is de knolletjes uit de pan scheppen. De pan met water gebruik je om de penne te koken. De venkel snij je in kleine stukjes als hij een beetje is afgekoeld.

De uit fijn snijden en met wat olijfolie fruiten. De ansjovisfilet en de sardines toevoegen. Voorzichtig omscheppen. Daarna de fijngesneden venkel, rozijnen en pijnboompitten toevoegen.

Ondertussen de penne volgens het kookvoorschrift net gaar koken en bij de de vismassa voegen, nog enkele minuten laten sudderen en klaar.

Genant

Van mijn moeder mochten wij alleen op pad met een schone onderbroek aan. Als ik in het ziekenhuis terecht kwam lag ik er niet voor schandaal bij, zei ze, als ik vroeg waarom.  Ik heb die zorg nooit zo goed begrepen. Volgens mij maakte het niet zoveel uit wat ik aanhad als ik in de kreukels zou liggen. We kregen ook een schone zakdoek en een kwartje mee. De zakdoek was om je schaafwonden te stelpen en het kwartje om naar huis te bellen. Sinds kort weet ik dat nette meisjes goed

naar hun moeder moeten luisteren.

De laatste keer dat ik voor een controle bij de huisarts was, wilde ze dat ik een hartfilmpje liet maken door de assistente. Daar had ik geen bezwaar tegen. De assistente vroeg op haar beurt of ik er bezwaar tegen had dat een stagiaire mee zou kijken. Het zou voor haar het eerste hartfilmpje zijn. Het was voor mij ook de eerste keer anders zou ik niet zo spontaan direct ja hebben gezegd. Want wat ik niet wist was dat ik me tot op mijn onderbroek moest uitkleden. Met dat uitkleden zelf had ik niet zo'n moeite. Het gênante was dat ik die dag een onderbroek aan had van mijn man. Het was een zwarte lycra boxershort uit een aanbieding, maar niet geschikt bevonden door mijn man. Weggooien vind ik zonde en wat doe je dan. Hij zit eigenlijk ook wel lekker. Maar toen ik daar zo stond zat hij een stuk minder comfortabel. Ik heb gedaan of het de normaalste zaak van de wereld was.

Naderhand bedacht ik dat het nog erger had kunnen zijn. Zo heb ik bijvoorbeeld nog een exemplaar liggen dat een innige omhelzing heeft gehad met een blauwe sok in de veertig graden was. Ik denk dat ik voortaan ook maar weer een schone zakdoek en een kwartje ga meenemen.