Een lege boekenkast

We lezen te weinig zei Bastiaan Bommelje in het NRC afgelopen zaterdag. De boekenverkoop is schrikbarend gedaald sinds het topjaar 2008. Het aantal verkochte e-books compenseert dit niet en bibliotheken worden alleen maar gesloten. Nederland ontleest volgens hem in een razend tempo. De 60-plussers in ons land lezen bijna zes keer meer als jongeren tussen 12 en 19 jaar. De taalvaardigheid neemt af.

Het digitaal lezen van teksten biedt geen soelaas.  Uit onderzoek blijkt dat dit gefragmenteerd en minder geconcentreerd gebeurt. Dit leidt tot minder opname van informatie en vooral argumentatie. 

De conclusie die ik uit het artikel trek is dat we met z’n allen dommer worden. Of deze bewering nu waar is, hij staat in ieder geval recht tegenover de bewering van mijn grootvader. Die zei tegen zijn dochters dat je van te veel lezen dom werd. Lezen werd vooral in de arbeidersklasse gezien als nutteloos tijdverdrijf. Het lezen heeft de generatie van mijn moeder, en misschien ook de mijne, geëmancipeerd.

Van de schrik ben ik weer aan het lezen gegaan. De krant van zaterdag heb ik helemaal uitgespeld en ik ben eindelijk aan het boekenweek geschenk begonnen. Het boekje van Kees van Kooten. Dat was het laatste nog ongelezen boek in huis. Het liefst lees ik romans en thrillers. Ik weet niet of ik daar veel wijzer van word. Ik denk dat ik het maar hou bij de uitspraak: Lezen is vakantie voor je hoofd.

Uit het NRC van 21 en 22 september 2013

Weerbericht

Vandaag heeft Erwin eens een keer gelijk, roept E. Er komt een flinke regenbui aan. Erwin is Erwin Krol en in de vorige eeuw deed hij het weerbericht aan het eind van het acht uur journaal.

Je bedoelt Gerrit, zeg ik, maar eigenlijk heeft E helemaal geen zin om aan Gerrit te wennen. Gerrit is er ook al weer een tijdje, net als Willemijn, of is die ook al weer weg. En hoe heet die nieuwe ook al weer, die onhandige?

Het is precies waar ik vroeger zo'n hekel aan had bij ouder wordende mensen. Dat ze maar niet wilde wennen aan nieuwigheden. Zelf betrap ik me er op dat de nieuwe namen van ministeries er bij mij niet in willen. En zeg nou zelf, het ministerie van I & M dat is toch niks. Het doet me denken aan dat boek van die schrijfster uit de vorige eeuw, Conny Palmen. In Memoriam.

Ik dacht altijd dat oudere mensen steeds minder in staat waren met veranderingen om te gaan. Nu weet ik beter, het is gewoon onwil. Het zoveelste nieuwe gezicht, nieuwe naam of nieuwe wat dan ook. Tegen de tijd dat ik me het gebruik heb aangeleerd dient zich er al weer een nieuwe variant aan. Ik begin er niet meer aan. Zo iets.

Of zou het wijsheid zijn. De wetenschap dat de wereld voortdurend in verandering is maakt een toevallige naam niet zo belangrijk. Het is toch maar tijdelijk. Ik hoef niet meer zo nodig bij de tijd te zijn. Iemand die om acht uur de televisie aanzet om naar het journaal te kijken, is sowieso niet hip.

Feyenoord - Roda JC

Zojuist heb ik mijn fiets opgehaald bij de fietsenmaker. Een reparatie en wat onderhoud kostte in totaal 72 euro. Tel daarbij op een enkele reis met de Randstadrail. De uitkomst van een middag in de grote stad. Zonder te winkelen.

Vorige week zondag was ik bij een vriendin in Rotterdam op bezoek geweest. Ze woont midden in het centrum van de stad, vlak bij de Pauluskerk. Ik was op de fiets, want het was mooi weer. Met een flinke ketting zet ik mijn fiets dan vast aan een fietsenrek.  aan het eind van de middag stond hij er nog. Er kwamen net een man en een jongen aangelopen. De man stelde opgelucht vast dat zijn fiets er ook nog stond. Het was pas zijn zesendertigste sinds hij in Rotterdam woonde.

Een goede ketting helpt wel, zei ik. Nou, zei de man, daar zou ik toch maar niet altijd op rekenen. Soms ligt er alleen nog een ketting, wel op slot, dat dan weer wel. Onszelf toch gelukkig prijzend vervolgden wij onze weg. De man en jongen liepen in de richting van de Westersingel en ik fietste naar de Coolsingel. Ter hoogte van de Bijenkorf hoorde ik een bonkend geluid, dat leek wel een lekke band. Het was een lekke band, mijn lekke achterband, mijn lekvrije achterband.

Wat nu, het was nog een heel eind naar Pijnacker. In het weekend mag je gelukkig je fiets meenemen in de metro en station Beurs was dichtbij. Het was niet druk meer in de stad en op het metrostation. Waar ik even geen rekening mee had gehouden was dat er op zondag gevoetbald wordt. De metro zat tjokvol met supporters, zo te zien allemaal Feyenoordfans. Een beetje ongemakkelijk wurmde ik mijn fiets het treinstel in. Ze waren in een opperbeste stemming want Feyenoord had gewonnen. Waarom ga je niet fietsen, vroeg er een. Ik heb een lekke band, zei ik. Je kunt hem toch plakken, je hebt je pakspullen bij je, zei een ander, wijzend op het tasje onder mijn fietszadel. Daar zit mijn ketting in, antwoordde ik.

Het volgende station werd omgeroepen met een waarschuwing dat er links uitgestapt moest worden. Dat is mazzel zei ik, want ik stond met mijn fiets bij de deur aan de rechterkant. Maar er stapte bijna niemand uit. Gaan jullie eigenlijk niet de verkeerde kant uit als feyenoordsupporters, vroeg ik daarom. Want we reden de stad uit richting Den Haag. Nee hoor, zei een gezellig ogende, wat oudere man. Feyenoord supporters heb je overal, zelfs in Brabant. Zelf kom ik uit Delft. Maar jij bent ook ver van huis met de fiets, vervolgde hij. 

Bij elk station werd mijn fiets hulpvaardig aan de kant geschoven als iemand er uit wilde. Op Pijnacker-Zuid nam ik afscheid van mijn reisgenoten. Ik was weer helemaal tevreden met de wereld en zijn bewoners. Thuisgekomen bleek er een lange schroef in mijn band te zijn geboord. Hij zat net opzij van het loopvlak tot aan de kop er in. Een dure grap.

Ik denk dat ik maar een provinciaal blijf, dan maak je nog eens wat mee.

De kurkentrekker

Nog een vakantieverhaal, een leuke voor de blunderclub. De blunderclub is een besloten club met maar twee leden, één van mijn favoriete raadsleden, als erelid en ikzelf als voorzitter. We verzamelen blunders, alleen van eigen hand.

Ik heb deze vakantie ontdekt dat een eenvoudige kurkentrekker met mesje ook over een hefboomfunctie beschikt. Ik had de oude kurkentrekker in de caravan bij het schoonmaken van de keukenlade weggegooid. Ik vond hem veel te zwaar voor het kunststof binnenwerk van de la. Maar ja, nu hadden we alleen nog maar dat eenvoudige ding en in Frankrijk is men nog niet van de kurk af. Ik schroefde de eerste avond dat ding in de kurk en wrikte hem naar boven de fles uit. De tweede avond lukte dat met de grootst mogelijke krachtsinspanning niet. Wat nu, ik probeerde eens wat met de andere onderdelen die aan het ding zitten. En ja hoor, een deel kreeg ik precies langs de hals geplaatst en toen was het een fluitje van een cent om de fles open te krijgen.
Wonderlijk dat je zonder dat te weten iets in de la hebt dat zo ontzettend handig is, als je het maar wist.