Pasta con le sarde van Jamie of niet

Op weg naar huis wisselen mijn collega Jeannette en ik altijd uit wat we die avond gaan eten. Jeannette ging vanavond armeluispasta maken. Het was een recept van Jamie Oliver en het bevatte sardientjes en pijnboompitten. Maar dat recept ken ik, was mijn reactie. Ik ken het van een Libelle uit de jaren 80. Het stond in een kookbijlage en die heb ik nog steeds. Ik heb de pasta onlangs weer eens gemaakt en het smaakt nog steeds voortreffelijk. Het is een van oorsprong Siciliaans gerecht. Sicilianen waren arm, de ingrediënten zijn daarom eenvoudig en op Sicilië volop verkrijgbaar zoals verse sardines en ansjovis.

Dat was wel erg toevallig, we spraken af de recepten uit te wisselen zodat we ze konden vergelijken. Want of Jamie nu aan plagiaat heeft gedaan of niet, een goed recept is om te delen. Hieronder volgt mijn variant.

Ingrediënten voor 2 personen

2 of 3 knolletjes venkel

Zout

Olijfolie

1 ui

Ansjovis 1 blikje

Sardines 1 blikje

Handje rozijnen

Handje pijnboompitten (noten zoals hazelnoten of amandelen zijn ook lekker)

150 gram penne regatte

De venkel in een ruime pan met water koken. Als de knolletjes erg groot zijn snijd ik ze doormidden. Het fijne blad laat ik er gewoon aan zitten. Als de venkel licht gaar is de knolletjes uit de pan scheppen. De pan met water gebruik je om de penne te koken. De venkel snij je in kleine stukjes als hij een beetje is afgekoeld.

De uit fijn snijden en met wat olijfolie fruiten. De ansjovisfilet en de sardines toevoegen. Voorzichtig omscheppen. Daarna de fijngesneden venkel, rozijnen en pijnboompitten toevoegen.

Ondertussen de penne volgens het kookvoorschrift net gaar koken en bij de de vismassa voegen, nog enkele minuten laten sudderen en klaar.

Genant

Van mijn moeder mochten wij alleen op pad met een schone onderbroek aan. Als ik in het ziekenhuis terecht kwam lag ik er niet voor schandaal bij, zei ze, als ik vroeg waarom.  Ik heb die zorg nooit zo goed begrepen. Volgens mij maakte het niet zoveel uit wat ik aanhad als ik in de kreukels zou liggen. We kregen ook een schone zakdoek en een kwartje mee. De zakdoek was om je schaafwonden te stelpen en het kwartje om naar huis te bellen. Sinds kort weet ik dat nette meisjes goed

naar hun moeder moeten luisteren.

De laatste keer dat ik voor een controle bij de huisarts was, wilde ze dat ik een hartfilmpje liet maken door de assistente. Daar had ik geen bezwaar tegen. De assistente vroeg op haar beurt of ik er bezwaar tegen had dat een stagiaire mee zou kijken. Het zou voor haar het eerste hartfilmpje zijn. Het was voor mij ook de eerste keer anders zou ik niet zo spontaan direct ja hebben gezegd. Want wat ik niet wist was dat ik me tot op mijn onderbroek moest uitkleden. Met dat uitkleden zelf had ik niet zo'n moeite. Het gênante was dat ik die dag een onderbroek aan had van mijn man. Het was een zwarte lycra boxershort uit een aanbieding, maar niet geschikt bevonden door mijn man. Weggooien vind ik zonde en wat doe je dan. Hij zit eigenlijk ook wel lekker. Maar toen ik daar zo stond zat hij een stuk minder comfortabel. Ik heb gedaan of het de normaalste zaak van de wereld was.

Naderhand bedacht ik dat het nog erger had kunnen zijn. Zo heb ik bijvoorbeeld nog een exemplaar liggen dat een innige omhelzing heeft gehad met een blauwe sok in de veertig graden was. Ik denk dat ik voortaan ook maar weer een schone zakdoek en een kwartje ga meenemen.